Ziębice (niem. Münsterberg, cz. Minstrberk) to miasto w woj. dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ziębice.
Założenie parkowe miasta Ziębice jest położone na stokach Góry Piaskowej na południowo-wschodnich granicach historycznego centrum Ziębic.
Plac wejściowy do parku leży w najniższej północno-zachodniej części parku na wysokości 227,0m n.p.m. Różnica pomiędzy górną terasą Góry Piaskowej, a jej doliną sięga 48,4m i jest wyraźnie zaznaczona w postaci dość stromej skarpy z potokiem górskim położonej w centralnej części parku, łączącym zbiornik wysokiego ciśnienia „Wasserschloss” (Zamek wodny) ze stawem położonym w dolnej części parku.
Różnica poziomów zaznaczona jest również w przebiegu z południa na północ głównej alei, a stawem w centralnej, wejściowej części parku, rozdzielającą częścią krajobrazową od części leśnej.
Historia
Początki założenia parkowego jako parku miasta Ziębice sięgają początku XIX w., kiedy pojawiła się idea zadbania o otoczenie miasta i zapewnienie potrzebującym odpoczynku mieszkańcom terenów rekreacyjnych. W 1870 r. skłoniło to grupę obywateli do utworzenia Towarzystwa Upiększania. W tym samym roku powstała promenada. Pole do bardziej intensywnych działań powstało po odnowieniu działalności Towarzystwa Upiększenia w 1886 r. i po odstąpieniu Góry Szubienicznej przez dyrekcję fabryki rur glinianych w związku z wstrzymaniem wydobywania tam glinki ogniotrwałej (1887 r.). Od tego czasu zaczęło się ostateczne obsadzanie całej górki sadzonkami świerków, sosen i modrzewi, i pozwoliło ostatecznie założyć szeroką (3,5m), obsadzoną krzewami promenadę.
W 1898 r. mierniczy Otto Löbner przeprowadził dokładne badania geodezyjne wzgórza Hellwiga i sporządził dokładna mapę. Ilustrowała ona dokładnie ukształtowanie terenu, wszystkie istniejące już drogi, przeprowadzone zadrzewienia, itp. W oparciu o tę mapę architekt terenów Wiktor Göbel po dokładnym rozpoznaniu terenu zaprojektował u stóp wzgórza park miejski. Dla spragnionych wypoczynku mieszczan zaprojektował szerokie zacienione ciągi spacerowe, dużą ilość miejsc do siedzenia i rekreacji z urozmaiconymi widokami na obszerne place zabaw dla młodzieży, oraz malowniczo rozrzucone grupy różnych drzew ozdobnych.
W czerwcu 1897 r. Towarzystwo zaczęło stawiać na placu zabaw planowaną wiatę. Zbudowana została ona z naturalnego drewna i z trzech stron była otwarta, dając zarówno dobry widok na park, jak i ochronę w czasie deszczu.
W 1898 r. dalsze projektowanie parku powierzono architektowi terenów zielonych Alfredowi Menelowi z Wrocławia.
W tym samym roku rozpoczęto prace nad urządzeniem stawu parkowego, a niektóre części parku, przecięte ważniejszymi dróżkami zostały obsadzone szczególnie dekoracyjnymi roślinami, katalpami, magnoliami, srebrnymi i niebieskimi świerkami, sosnami czarnymi i wejmutkami, różami alpejskimi i azaliami.
W latach 1902-1905 inż. Reinhold Mestel został założony wodociąg czerpiący wodę ze studni głębinowej. Wodę poprowadzono rurociągiem do wieży ciśnień wzniesionej z piaskowca w formie artystycznej nazywanej „Wasserschloss” (Zamek wodny). Przy wieży zaprojektowano fontannę w postaci głowy delfina, który wypluwa wodę do zbiornika fontanny. Woda wypływa w postaci strumyk, który wpada do stawu parkowego.
Po 1945 r. kompozycja parkowa uległa powolnej degradacji, aż do czasów współczesnych kiedy zatarły się różnice pomiędzy częścią krajobrazową i leśną parku.
Przyroda
Drzewostan parkowy to dawne nasadzenie głównie dębów, buków, różnych gatunków lipy, a także świerków, sosen i modrzewi, różnych gatunków klonu pospolitego, jaworu, wzbogacony dużą ilością gatunków i odmian drzew ozdobnych rodzimych oraz takich jak dęby-burgundzki i węgierski, katalpa i inne - wprowadzanych w trakcie rozwoju kompozycji parkowej.
W północno-zachodniej części parku, w obniżeniach terenu, wykształciły się bogate zbiorowiska roślin siedlisk wilgotnych z olszą, wierzbą, czeremchą, topolą i jesionem.
Źródło: http://www.ziebice.pl
Ładowanie danych ...