Ziębice (niem. Münsterberg, cz. Minstrberk) to miasto w woj.
dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ziębice.
Założenie parkowe miasta Ziębice jest położone na stokach
Góry Piaskowej na południowo-wschodnich granicach historycznego centrum Ziębic.
Plac wejściowy do parku leży w najniższej północno-zachodniej
części parku na wysokości 227,0m n.p.m. Różnica pomiędzy górną terasą Góry
Piaskowej, a jej doliną sięga 48,4m i jest wyraźnie zaznaczona w postaci dość
stromej skarpy z potokiem górskim położonej w centralnej części parku, łączącym
zbiornik wysokiego ciśnienia „Wasserschloss” (Zamek wodny) ze stawem położonym
w dolnej części parku.
Różnica poziomów zaznaczona jest również w przebiegu z
południa na północ głównej alei, a stawem w centralnej, wejściowej części
parku, rozdzielającą częścią krajobrazową od części leśnej.
Drzewostan parkowy to dawne nasadzenie głównie dębów, buków,
różnych gatunków lipy, a także świerków, sosen i modrzewi, różnych gatunków
klonu pospolitego, jaworu, wzbogacony dużą ilością gatunków i odmian drzew
ozdobnych rodzimych oraz takich jak dęby-burgundzki i węgierski, katalpa i inne
- wprowadzanych w trakcie rozwoju kompozycji parkowej.
W północno-zachodniej części parku, w obniżeniach terenu,
wykształciły się bogate zbiorowiska roślin siedlisk wilgotnych z olszą,
wierzbą, czeremchą, topolą i jesionem.
Początki założenia parkowego jako parku miasta Ziębice
sięgają początku XIX w., kiedy pojawiła się idea zadbania o otoczenie miasta i
zapewnienie potrzebującym odpoczynku mieszkańcom terenów rekreacyjnych. W 1870
r. skłoniło to grupę obywateli do utworzenia Towarzystwa Upiększania. W tym
samym roku powstała promenada. Pole do bardziej intensywnych działań powstało
po odnowieniu działalności Towarzystwa Upiększenia w 1886 r. i po odstąpieniu
Góry Szubienicznej przez dyrekcję fabryki rur glinianych w związku z
wstrzymaniem wydobywania tam glinki ogniotrwałej (1887 r.). Od tego czasu
zaczęło się ostateczne obsadzanie całej górki sadzonkami świerków, sosen i
modrzewi, i pozwoliło ostatecznie założyć szeroką (3,5m), obsadzoną krzewami
promenadę.
W 1898 r. mierniczy Otto Löbner przeprowadził dokładne
badania geodezyjne wzgórza Hellwiga i sporządził dokładna mapę. Ilustrowała ona
dokładnie ukształtowanie terenu, wszystkie istniejące już drogi, przeprowadzone
zadrzewienia, itp. W oparciu o tę mapę architekt terenów Wiktor Göbel po
dokładnym rozpoznaniu terenu zaprojektował u stóp wzgórza park miejski. Dla
spragnionych wypoczynku mieszczan zaprojektował szerokie zacienione ciągi
spacerowe, dużą ilość miejsc do siedzenia i rekreacji z urozmaiconymi widokami na
obszerne place zabaw dla młodzieży, oraz malowniczo rozrzucone grupy różnych
drzew ozdobnych.
W czerwcu 1897 r. Towarzystwo zaczęło stawiać na placu zabaw
planowaną wiatę. Zbudowana została ona z naturalnego drewna i z trzech stron
była otwarta, dając zarówno dobry widok na park, jak i ochronę w czasie
deszczu.
W 1898 r. dalsze projektowanie parku powierzono architektowi
terenów zielonych Alfredowi Menelowi z Wrocławia.
W tym samym roku rozpoczęto prace nad urządzeniem stawu
parkowego, a niektóre części parku, przecięte ważniejszymi dróżkami zostały
obsadzone szczególnie dekoracyjnymi roślinami, katalpami, magnoliami, srebrnymi
i niebieskimi świerkami, sosnami czarnymi i wejmutkami, różami alpejskimi i
azaliami.
W latach 1902-1905 inż. Reinhold Mestel został założony
wodociąg czerpiący wodę ze studni głębinowej. Wodę poprowadzono rurociągiem do
wieży ciśnień wzniesionej z piaskowca w formie artystycznej nazywanej
„Wasserschloss” (Zamek wodny). Przy wieży zaprojektowano fontannę w postaci
głowy delfina, który wypluwa wodę do zbiornika fontanny. Woda wypływa w postaci
strumyk, który wpada do stawu parkowego.
Po 1945 r. kompozycja parkowa uległa powolnej degradacji, aż
do czasów współczesnych kiedy zatarły się różnice pomiędzy częścią krajobrazową
i leśną parku.
http://www.ziebice.pl
Ładowanie danych ...